Το μέταλλο της μνήμης και της τρυφερότητας.

Ενα κομμάτι μέταλλο στά χέρια ένα σφυράκι , ένα μολύβει να σχεδιάζει , αγάπη και ανυπομονησία για το που ο νους μου θα ταξιδέψει πάλι .

Σε μνήμες που ανασύρονται σιγά σιγά που άλλες άφησαν τη λάμψη τους και άλλες τη σκουριά;

Σε τρυφερές εικόνες λες και κάθε φορά που το σφυράκι χτυπάει ένα μαγικό χεράκι τραβάει τη μαύρη κουρτίνα του μυαλού;

Ετσι με τρυφερότητα κράτησα αυτό το κολιέ ,από ανθεκτικό ορείχαλκο στα χέρια μου και χαμογέλασα τρυφερά.

Αλλά γνωρίζω καλά ότι το κρύο μέταλλο του αλπακά μετά από λίγη ώρα στα χέρια σου σε ανταμείβει, υποχωρεί και είσαι απόλυτος κυρίαρχος στη διαμόρφωσή του.

Το οξειδωμένο μου αφήνω να το συνοδεύσουν οι στίχοι του Αργεντίνου ποιητή Jorge Luis Borges.

Sólo una cosa no hay. Es el olvido.

Dios, que salva el metal, salva la escoria

y cifra en su profética memoria

las lunas que serán y las que han sido

Σε ελεύθερη μετάφραση:

Μόνο ένα πράγμα δεν υπάρχει. Η λησμονιά.

Ο Θεός που σώζει το μέταλλο, σώζει και τη σκουριά

και εναποθέτει στην προφητική του μνήμη

τα περασμένα φεγγάρια μαζί με τα μελλοντικά.

Σας ευχαριστώ θερμά και με συγκίνηση για την ζεστή σας παρουσία εδώ. Ανταποδίδω την αγάπη και το ενδιαφέρον σας εις διπλούν .

Θέλω να είστε καλά να χαμογελάτε , να αγαπάτε τον εαυτό σας .

Καλό σας βράδυ.